Formatyzerko-czopiarki - wszechstronne obrabiarki

Oprócz formatyzowania płyt (przeważnie na wymiar gotowy – „netto”), na większości standardowych formatyzerko-czopiarek można wykonywać inną obróbkę przeciwległych wąskich powierzchni elementów płytowych, jak np. wręgowanie, wykonywanie rowków, różnych profili itp. oraz obróbkę czopów i widlic części składowych ram (ramiaków) oraz innych elementów graniakowych z drewna litego. W bardziej rozbudowanych obrabiarkach można również spotkać agregaty do szlifowania i niekiedy wiercenia. W niektórych rozwiązaniach w formazyzerko-czopiarce jest również zintegrowane okleinowanie wąskich powierzchni. Formatyzerko-czopiarka jest więc wielozespołową, wysokowydajną, obrabiarką przelotową, która może pracować zarówno pojedynczo, jak i w linii produkcyjnej. Znajduje ona szerokie zastosowanie głównie w fabrykach mebli, stolarki budowlanej, w produkcji elementów podłogowych itp.

Budowa i elementy formatyzerko-czopiarek

Z uwagi na to, że jest to obrabiarka dwustronna, ma ona budowę symetryczną, tzn. że patrząc w kierunku posuwu po jej lewej i prawej stronie są usytuowane takie same zespoły robocze oraz zespoły posuwowe. W większości rozwiązań standardowych, obrabiarki te mają po obu stronach po dwa zespoły piłowe i frezowe. Każdy zespół piłowy jest wyposażony w piłę główną  i podcinającą. Zespoły frezowe są zaopatrzone najczęściej w głowice frezarskie. Obrabiany element jest prowadzony w ruchu posuwowym pomiędzy dwiema parami przenośników członowych. W skład jednej pary wchodzi mniejszy i krótszy przenośnik górny  oraz większy i dłuższy przenośnik dolny. Przenośniki górne spełniają również rolę docisku elementu w strefie obróbki. W celu dostosowania maszyny do szerokości formatyzowanej płyty lub długości czopowanego ramiaka, jej strona prawa „B” jest przestawna, w odróżnieniu od strony lewej „A”, która jest stała. Napęd przestawiania strony prawej przebiega za pomocą odrębnego motoreduktora i śruby pociągowej (nie uwidocznione na schematach). We współczesnych formatyzerko-czopiarkach stosuje się tu prowadnicę i śrubę toczną. Przenośniki dolne mają napęd z motoreduktora „C”, który jest przenoszony na przenośniki górne przez przekładnie łańcuchowe „D”. Ze względu na to, że położenie tych przenośników musi być regulowane według grubości obrabianych elementów, to ich napęd przebiega za pomocą układów przegubowych „F” (wałki i sprzęgła odchylne Cardana). W niektórych sytuacjach jest konieczne odłączenie przenośników górnych od napędu. Do tego celu służą sprzęgła włączalne „E”. Przenośniki dolne są zaopatrzone w zderzaki rozmieszczone w określonych odstępach. Zderzaki te spełniają ważną rolę w zakresie dokładności obróbki, gdyż ich usytuowanie i styk z obrabianym elementem są decydujące dla uzyskania prostopadłości cięcia. W celu zapewnienia większej elastyczności w pozycjonowaniu elementów, zderzaki mogą być „schowane” w przenośniku wtedy, kiedy nie są potrzebne. Występują tu dwa rozwiązania. Pierwsze: zderzaki są osadzone w przenośniku sprężyście i chowają się w nim pod naciskiem położonego elementu. Drugie: operator maszyny obniża zbędne zderzaki za pomocą specjalnego klucza.

• « Poprzednia
• 1
• 2
• Następna »