Szkło w produkcji mebli

Szkło, zanim stanie się meblem lub elementem upiększającym meble, podlega wielu procesom technologicznym, które mają zapewnić użytkownikowi bezpieczeństwo. Oprócz tego musi spełniać najwyższe wymagania estetyczne – nie może mieć żadnych uszkodzeń mechanicznych, powstałych podczas obróbki, ani wad, które często ujawniają się przy produkcji tafli szklanej (najczęściej w postaci pęcherzy powietrza). Pomimo wielu trudności związanych z obróbką szkła, producenci mebli nie tylko ważą się na urozmaicanie brył mebli szklanymi frontami, półkami czy blatami, ale kreują z tego materiału całe bryły meblowe. Najpopularniejszymi meblami szklanymi są wszelkiego rodzaju stojaki i regały audio, półki łazienkowe oraz stoły. Pomysłowość projektanta-producenta, idąca w parze z rozwijającą się technologią, pozwalają stworzyć nie tylko regały czy stoły, lecz również szklane meble wypoczynkowe.

Szkło typu float

Do produkcji mebli stosuje się najczęściej szkło typu float o grubości od 3 do 19 mm – w zależności od przeznaczenia. Cienkie szkło (o grubości od 3 do 5 mm) stosuje się zazwyczaj jako drzwi, półki, wstawki w witryny drewniane. Natomiast szkło grubsze – od 8 do 19 mm – pojawia się jako samodzielne akcenty konstrukcyjne mebli: blaty, półki wolno wiszące.
Proces produkcji szkła float, opracowany w 1952 roku przez  Alaistaira Pilkingtona, jest obecnie standardową metodą wytwarzania szkła wysokiej jakości. Surowce szkła są dokładnie wymieszane i topione w piecu.

Temperatura płynnego szkła sięga około 1.000 oC. Masa płynnego szkła, nieustannie wylewana z pieca do płytkiej wanny, zawierającej płynną cynę, płynie po niej, uzyskując doskonale płaską powierzchnię. Grubość kontrolowana jest przez dobór prędkości, z jaką zestalająca się wstęga szklana wypływa z wanny. Po kontrolowanym schłodzeniu (odprężeniu) powstaje szkło w postaci polerowanego ogniowo produktu o równoległych powierzchniach.
Szkło typu float, pozbawione w swej strukturze wszelkich naprężeń, nie jest podatne na pękanie. Poza tym jest odporne na uderzenia, ściskanie, rysowanie i inne czynniki mechaniczne.

W celu zwiększenia wytrzymałości szkła, poddaje się go obróbce termicznej – hartowaniu. Tym sposobem szkło zwiększa swoją wytrzymałość mechaniczną nawet dziesięciokrotnie. Przy ewentualnym rozbiciu rozsypuje się w drobne i tępe elementy, które nie stanowią już zagrożenia. Sposób przetwarzania szkła jest zależny od jego przeznaczenia (przeszklenia pionowe lub poziome).

Zdobnictwo szkła meblowego

Najpopularniejszą technologią zdobienia szkła meblowego jest piaskowanie. Powierzchnię szklaną poddaje się matowieniu za pomocą specjalnego ścierniwa, które zostaje wydmuchiwane pod ciśnieniem przez wąską dyszę. W celu uzyskania różnorodnych wzorów na zmatowionej płaszczyźnie stosuje się naklejanie folii przed procesem piaskowania. Szkło zabezpieczone folią pozostaje przezroczyste, stanowiąc ozdobny wzór.

Inną metodą zdobienia szkła jest stosowanie farby na jego powierzchni (sitodruk), utrwalanej dzięki naświetlaniu promieniami UV, bądź podczas nagrzewania w odpowiednich piecach. Według Dariusza Kwiatkowskiego, przedstawiciela firmy Szkłoland, dużym powodzeniem cieszy się metoda zdobienia szkła poprzez tzw. fusing, czyli przetapianie wielu warstw szkła przez siebie. Zastosowanie różnorodności barwników, które podczas obróbki cieplnej wtapiają się w masę szklaną, dodatkowo urozmaica taflę. Proces ten pozwala na kreowanie, niepowtarzalnych wzorów, co w odniesieniu do produkcji seryjnej stanowi atut niepodważalny.
Do podstawowych metod zdobienia szkła należy grawerowanie i polerowanie.